Το γράμμα μιας ηλικιωμένης Γυναίκας από ένα γηροκομείο: Παρακαλώ μην δείξετε αυτό το γράμμα στα παιδιά μου. Η γιαγιά Μαρία σας αγαπάει

Είμαι 82 ετών, έχω 4 παιδιά, 11 εγγόνια, 2 δισέγγονα και ένα δωμάτιο 12 τετραγωνικών.

Δεν έχω πια σπίτι ή ακριβά πράγματα, αλλά έχω κάποιον που θα μου καθαρίσει το δωμάτιό μου, θα ετοιμάσει φαγητό και θα μου αλλάξει τα σεντόνια, θα μετρήσει την πίεσή μου και θα με ζυγίσει.

Δεν έχω πια το γέλιο των εγγονιών μου, δεν τα βλέπω να μεγαλώνουν, να αγκαλιάζονται και να μαλώνουν.

Κάποια έρχονται να με δουν κάθε 15 μέρες, άλλα κάθε τρεις ή τέσσερις μήνες και άλλα ποτέ.
 

Δεν δουλεύω πια το χειμώνα, δεν ψήνω κέικ, δεν φροντίζω τον κήπο. Έχω ακόμα τη συνήθεια να μου αρέσει να διαβάζω, αλλά γρήγορα πονάνε τα μάτια μου.

Δεν ξέρω για πόσο ακόμα, αλλά πρέπει να συνηθίσω αυτή τη μοναξιά.

Εδώ στο γηροκομείο, ηγούμαι της ομαδικής εργασίας και βοηθώ όσο μπορώ όσους είναι χειρότερα από εμένα.

Μέχρι πρότινος διάβαζα σε μια γυναίκα που δεν μπορούσε να κινηθεί, στο διπλανό δωμάτιο, τραγουδούσαμε μαζί, αλλά πέθανε τις προάλλες.
 

Λένε ότι τα έτη ζωής αυξάνονται. Γιατί;
Όταν είμαι μόνη, βλέπω φωτογραφίες της οικογένειάς μου και αναμνήσεις που έφερα από το σπίτι. Και αυτό είναι όλο.

Ελπίζω οι επόμενες γενιές να καταλάβουν ότι οι οικογένειες γεννιούνται για να έχουν μέλλον με τα παιδιά τους και ότι δεν ξεχνούν την οικογένεια ακόμη και σε μεγάλη ηλικία.

Παρακαλώ μην δείξετε αυτό το γράμμα στα παιδιά μου.

Η γιαγιά Μαρία σας αγαπάει.