Το σουβλάκι είναι δικό μας έδεσμα… Κι όμως, κάποιοι νομίζουν πως είναι τουρκικής προέλευσης

Το σουβλάκι κατάγεται από το Αιγαίο.

Οι Τούρκοι ήρθαν το 1453 μ.Χ. και ήταν νομάδες.

Δεν είχαν κουζίνα.

Απλώς υιοθέτησαν τη βυζαντινή κουζίνα. Για παράδειγμα η λέξη «κεφτές» δεν είναι τούρκικη. Είναι η βυζαντινή λέξη κοπτόν κρέας…

Το σουβλάκι είναι αρχαίο Ελληνικό έδεσμα, δεν προέρχεται σε καμία περίπτωση από την Τουρκία.
 

Τι έτρωγαν όμως οι Έλληνες το 1.600 π.Χ.;

Οι νοστιμιές που απολάμβαναν οι πρόγονοί μας πριν από 3.500 χρόνια.

Σε ναυάγια πλοίων καθώς και σε ηφαιστιογενείς περιοχές της Ελλάδας βρέθηκαν αμφορείς με το περιεχόμενό τους σε συνθήκες που επέτρεπαν την μελέτη του και την εξαγωγή συμπερασμάτων σχετικά με τις διατροφικές συνήθειες των αρχαίων Ελλήνων.

Οι καρποί των Ελλήνων ήταν προϊόντα καλλιεργειών -γι’ αυτό και έχουμε γνώσεις για τις καλλιέργειες εκείνης της εποχής. Βρέθηκαν φάβα, φακές, κριθάρι-, σε ένα μάλιστα πιθάρι γεμάτο τέφρα βρέθηκαν αποτυπώματα αμύγδαλων.

Εντοπίστηκαν επίσης πολλά κουκούτσια ελιών θρυμματισμένα, που προέρχονται από τη παραγωγή λαδιού.

Μέσα σε πιθάρια εντοπίστηκαν αποξηραμένα ψάρια και κόκαλα ψαριών.

Η αριστοκρατία απολάμβανε το καλύτερο μέρος του ψαριού, ενώ η «πλέμπα» και ο στρατός χρησιμοποιούσαν τα κεφάλια, τις ουρές, τα πτερύγια.

Η πιο σπάνια, όμως, λιχουδιά ήταν ο γάρος, μια εκλεκτή σάλτσα που εξυμνούσε ο Σοφοκλής, ο Πλάτωνας και ο Πλίνιος από εντόσθια ψαριών και μικρά ψάρια (σαρδέλες, αθερίνες) που παστώνονταν σε χοντρό αλάτι και απλώνονταν στον ήλιο 2-3 μήνες.

Το παχύρευστο υγρό που έπαιρναν από το σούρωμα αραιωνόταν με ελαιόλαδο, κρασί ή ξύδι και αποθηκευόταν στο γαράριον για σάλτσα.