Οι πραγματικές συνθήκες διαβίωσης μέσα σε ένα κάστρο. Η ζωή στα ονειρικά κάστρα δεν ήταν και τόσο παραμυθένια

Σε αντίθεση με τις ταινίες που απεικονίζουν τη ζωή στα μεσαιωνικά κάστρα ως ονειρικές με ασταμάτητα γλέντια και θεάματα με γελωτοποιούς, η ζωή στο κάστρο, ακόμη και για την ανώτερη τάξη, δεν θα ήταν τόσο λαμπερή.

Σκοτεινά και υγρά δωμάτια, φωτισμένα από φωτιές που καπνίζανε και ελάχιστη θέρμανση κάνανε τη διαβίωση όχι και τόσο ιδανική.

Καθώς η ανώτερη τάξη επιδίδονταν σε μερικά από τα εκλεκτότερα εδέσματα και ποτά του Μεσαίωνα και είχε λίγο περισσότερη ιδιωτικότητα από τις τάξεις των υποτελών, ωστόσο υπήρχαν πολύ λίγες ανέσεις στη μεσαιωνική ζωή στο κάστρο.

Μέσα τους στενούς και κρύους χώρους, κάποιοι κάτοικοι των κάστρων έβρισκαν παρηγοριά μέσα από το στυγνό μεσαιωνικό σεξ, η ζωή όμως κατά τους μεσαιωνικούς χρόνους δεν ήταν απόλαυση.

Τα κάστρα μύριζαν πραγματικά πολύ άσχημα

Ίσως να οφείλεται στις τουαλέτες ή στη γενικότερη έλλειψη υγιεινής μεταξύ των κατώτερων στρωμάτων, αλλά τα κάστρα μύριζαν πραγματικά απαίσια.
 

Σίγουρα δεν βοηθούσε το γεγονός ότι οι τουαλέτες δεν πρόσφεραν καμία ιδιωτικότητα και δεν υπήρχε κανένας τρόπος απομάκρυνσης των απορριμμάτων εκτός από έναν βόθρο ακριβώς κάτω από τις τουαλέτες.

Δεν υπήρχε αρκετό νερό για καθαριότητα και το πλύσιμο ήταν κάτι σπάνιο στις κατώτερες τάξεις των κατοίκων του κάστρου.
 

Επιπλέον, οι ασθένειες ήταν ιδιαίτερα διαδεδομένες μεταξύ των κατώτερων τάξεων, και ενώ οι πλούσιοι μπορούσαν εύκολα να αντέξουν οικονομικά μια καλύτερη ιατρική περίθαλψη, ο μέσος κάτοικος του κάστρου θα έπρεπε να βασίζεται μόνο σε φυτικά φάρμακα.

Οι τουαλέτες ήταν ένας πάγκος με μια τρύπα

Στους μεσαιωνικούς χρόνους, έπρεπε να κάνεις την ανάγκη σου σε ένα μακρύ παγκάκι με πολλές τρύπες.

Τα απόβλητα έπεφταν ακριβώς από κάτω σε έναν ακάλυπτο βόθρο. Και πάλι, δεν υπήρχαν χωρίσματα ούτε ιδιωτικότητα, επομένως πιθανότατα θα βρισκόσασταν στη πλήρη θέα όλων των φίλων και των γειτόνων σας ενώ κάνατε την ανάγκη σας.
 

Βέβαια ίσως να ήταν ωραίο να έχεις κάποιον να συζητήσεις ενώ είσαι στη τουαλέτα, αλλά είναι δύσκολο να πούμε ακριβώς πώς ένιωθαν τότε οι άνθρωποι για τη διαδικασία, καθώς τα σημερινά πρότυπα για την ιδιωτικότητα και την υγιεινή απλώς δεν ίσχυαν τότε.

Υπήρχε μικρή έως καθόλου ιδιωτικότητα

Τα κάστρα μπορεί να φαίνονται ως φρούρια από έξω, αλλά οι μεγάλες και ανοιχτές αίθουσες στο εσωτερικό τους άφηναν ελάχιστο προσωπικό χώρο, ειδικά στις τάξεις των υπηρετών.
 

Ο άρχοντας και η κυρία του κάστρου είχαν προσωπικά δωμάτια, αλλά όλοι οι άλλοι που έμεναν μέσα στα τείχη του κάστρου αναγκάζονταν να περνούν τις μέρες και τις νύχτες τους σε διαρκή συντροφιά μεταξύ τους.
 

Ήταν τόσο σκοτεινό και βρώμικο στα περισσότερα σημεία του που στοιβάζονταν ο ένας πάνω στον άλλον για περισσότερη ζεστασιά, ιδίως κατά τις χειμερινές περιόδους.
 

Χρειάζονταν πάρα πολλοί άνθρωποι που να ασχολούνται με τις καθημερινές λειτουργίες ενός κάστρου, γεγονός που οδηγούσε σε έλλειψη χώρου μέσα στις αίθουσές του.

Οι κρατούμενοι οδηγούνταν σε μπουντρούμια και βασανίζονταν συχνά
 

Οι κρατούμενοι κρατούνταν στα πιο βαθιά, πιο σκοτεινά υπόγεια ενός μεσαιωνικού κάστρου - και οι συνθήκες ήταν άθλιες, καθώς στον Μεσαίωνα δεν υπήρχαν υποστηρικτές των ανθρώπινων δικαιωμάτων.

Οι άνθρωποι φυλακίζονταν συχνά για πολιτικούς λόγους και εάν ο άρχοντας ή η κυρία του κάστρου το έκρινε κατάλληλο, ο κρατούμενος βασανίζονταν.
 

Το επόμενο μέρος είναι μάλλον ανατριχιαστικό:

Υπήρχαν διάφοροι μέθοδοι με τους οποίους οι άνθρωποι του Μεσαίωνα βασάνιζαν τους κρατούμενους τους, αλλά ένας που ιδιαίτερος τρόπος ήταν η εισαγωγή ενός αρουραίου στο σώμα του κρατουμένου, ο οποίος έτρωγε τα εντόσθια δημιουργώντας μια διαδρομή εξόδου από το σώμα του θύματος.
 

Ένας Γερμανός ερευνητής διαπίστωσε ότι η μέθοδος βασανιστηρίων δεν είχε σκοπό μόνο να βασανίσει, αλλά και να εξαγνίσει την ψυχή.

Πολλοί πίστευαν ότι ο μόνος τρόπος για να εξαγνιστεί το σώμα από τις αμαρτίες του ήταν μέσω του πόνου.
 

Έπρεπε λοιπόν κανείς να σκεφτεί διπλά πριν παραβιάσει το νόμο σε μια μεσαιωνική πόλη.

Παρέα με αρουραίους
 

Τα σκοτεινά, υγρά και κρύα περιβάλλοντα αποτελούν τις ιδανικές συνθήκες αναπαραγωγής αρουραίων και άλλων μη συμπαθητικών πλασμάτων. Έτσι, αν ζούσατε σε ένα κάστρο, ζούσατε εξ ορισμού με αρουραίους.
 

Παρόλο που οι κάτοικοι των κάστρων μπορεί να είχαν συνηθίσει να μοιράζονται το σπίτι τους με αρουραίους -καθώς ήταν πανταχού παρόντες στη μεσαιωνική εποχή- δεν έπαψαν να εξακολουθούν να τους απεχθάνονται.

Το ποτό ήταν άμεσα διαθέσιμο και προτιμούνταν πάντα
 

Τα ανώτερα κλιμάκια της μεσαιωνικής κοινωνίας είχαν την επιλογή του κρασιού, της μπύρας ή των οινοπνευματωδών ποτών, αλλά οι ταπεινοί αγρότες ήταν πιο πιθανό να πιούν ό,τι μπορούσαν.

Είναι ενδιαφέρον ότι το αλκοόλ ήταν κάτι σαν αναγκαιότητα κατά τη διάρκεια εκείνης της περιόδου, επειδή το νερό ήταν συχνά ακάθαρτο και επομένως ακατάλληλο για κατανάλωση.

Η μέρα ξεκινούσε με την ανατολή του ηλίου
 

Το λίγο φως που επιτρεπόταν να μπει μέσα από τα μικρά παράθυρα του κάστρου επαρκούσε για να γίνουν οι περισσότερες δουλείες στο εσωτερικό του.

Και οι εξωτερικές εργασίες ξεκινούσαν με την ανατολή του ηλίου για εκμεταλλευτούν όλες τις ώρες της ημέρας που υπήρχε φως.

Οι υπηρέτες σηκώνονταν συχνά πριν από την ανατολή του ήλιου, για να ανάψουν τις φωτιές στην κουζίνα, ώστε το πρωινό να μπορεί να σερβιριστεί αμέσως.

Μπάνιο σε ξύλινες μπανιέρες
 

Μέσα στα κάστρα, υπήρχε συχνά μια ξύλινη μπανιέρα που μπορούσε να μεταφερθεί από δωμάτιο σε δωμάτιο για να κάνουν μπάνιο οι κάτοικοι του κάστρου.
 

Επειδή δεν ήταν πάντα εύκολο να έχουν πρόσβαση σε καθαρό νερό, το νερό της μπανιέρας δεν άλλαζε αλλά ο επόμενος έκανε μπάνιο στο ίδιο νερό με όλους τους προηγούμενους που είχανε χρησιμοποιήσει την μπανιέρα.
 

Βέβαια όλη τη διαδικασία δεν γίνονταν σε κάποιο prive δωμάτιο, αλλά στις κοινόχρηστες αίθουσες και σε κοινή θέα μπροστά στους συγκατοίκους.

Οι αίθουσες ήταν σκοτεινές και ήταν εξαιρετικά κρύες
 

Τα κάστρα χτίστηκαν με πέτρες και με γνώμονα την άμυνα από τους εχθρούς και όχι την άνεση.

Ήταν γιγάντια πέτρινα φρούρια με μικρά και στενά παράθυρα.

Η πέτρα δεν ήταν ακριβώς ιδανική για να αφήσει τη θερμότητα να εισχωρήσει στο εσωτερικό και τα μικρά παράθυρα άφηναν να μπει πολύ λίγο από το φως του ήλιου, διατηρώντας τα περισσότερα δωμάτια στο κάστρο εξαιρετικά σκοτεινά και κρύα.
 

Φανταστείτε τις παγωμένες αίθουσες των υπηρετών, που ήταν στις πιο βαθιές, πιο σκοτεινές εσοχές του κάστρου.

Οι ασθένειες που συνοδεύουν τους υγρούς και κρύους χώρους διαβίωσης μεταδίδονταν άμεσα και δεν υπήρχαν ικανοί τρόποι αντιμετώπισής τους.
 

Σε πολλές περιπτώσεις μια ασθένεια προκαλούσε και θάνατο.